De persoon die je had kunnen zijn

Hoe kun je iemand missen, die er niet voor je kan zijn? Hoe kun je naar iemand verlangen, terwijl zij je de rug toekeerd? Hoe kun je iemand nodig hebben, die je niet kan geven wat je nodig hebt? En hoe kan het dat ik, na 17 jaar, nog steeds om je kan huilen?

Afgelopen week was het je verjaardag. Ieder jaar gaat het hetzelfde. Ik leef mijn leven, start een nieuwe week en dan geleidelijk aan voel ik me steeds neerslachtiger. Een zeurstemming, een sneer naar MJ, zin hebben om te huilen maar niet weten waarom. Altijd in die week. Het begint met donkere wolken die voor de zon schuiven. Ze stapelen zich op en de lucht wordt steeds grijzer en grijzer. Er komt een storm aan. Voordat ik het goed en wel doorheb, breken de wolken en stort de regen neer op de grond. En dan realiseer ik het me. Jij. Het is jouw verjaardag.

De verjaardagen waren vroeger bij ons thuis precies zoals een verjaardag hoort te zijn. De woonkamer is versierd met vlaggetjes en ballonnen, en op de speciale verjaardagsstoel word je toegezongen en overladen met felicitaties en cadeaus. Een kwarktaart met kaarsjes die uitgeblazen mogen worden ontbreekt natuurlijk ook niet. Deze dag draait om de jarige en het geeft je een speciaal gevoel.

Al 17 jaar doen wij dat niet meer. Niet alleen omdat ik volwassen ben geworden en je op een bepaald moment gewoon niet meer op verjaardagsstoelen gaat zitten en kaarsjes uit gaat blazen (waarom eigenlijk niet, vraag ik me toch wel af), maar vooral omdat we al 17 jaar geen contact meer hebben. En op zo'n dag als deze, doet dat even extra pijn. We zijn niet meer zoals we waren, dat is duidelijk en dat speciale gevoel heb ik al jaren niet meer van je gekregen.

Net als dat het na iedere storm weer opklaart, de wolken openbreken en de zonnestralen hun weg weten te vinden, passeert ook deze neerslachtigheid en stroomt het licht naar binnen. Ik geef mezelf een moment om verdriet te voelen, om te rouwen, maar na een tijdje trek ik mezelf op naar dat licht. Want ik weiger al mijn tranen voor jou te laten vallen. Er is zoveel moois in mijn leven waar ik mijn kostbare aandacht en liefde aan wil besteden.

Dus vergis je niet. Mijn leven is goed gevuld. Met liefde, veiligheid, vertrouwen, gelach en er zijn ontelbaar momenten dat ik oprecht kan zeggen dat ik heel gelukkig ben. Ja, gelukkig zonder jou.

Toch zijn er enkele moment waarop ik me afvraag: hoe zou het zijn als je nog wel in mijn leven was? Hoe zou het zijn als jij me niet de deur gewezen had en ik op vijftien jarige leeftijd mijn spullen moest pakken? Zouden we elkaar vaak zien? Zou ik mijn diepste geheimen met je kunnen delen? Zou elke verjaardag samen gevierd worden?

Ik denk dat ik het nooit zal weten. Ook niet of er ooit een dag komt waarop ik je helemaal niet meer zou missen, waarop ik niet naar je verlang en je niet meer nodig heb op een bepaalde manier. Maar je moet weten dat ik niet jou mis, als de persoon die je bent. Daarvoor is er teveel gebeurd, heb je me teveel pijn gedaan en ik misschien jou ook wel. Wat ik vooral mis, is de persoon die je voor me had kunnen zijn. Een moeder.

En dat is het. Hoe kun je iemand missen, die er niet voor je kan zijn? Hoe kun je naar iemand verlangen, terwijl zij je de rug toekeren? Hoe kun je iemand nodig hebben, die je niet kan geven wat je nodig hebt? En hoe kan het dat ik, na 17 jaar, nog steeds om je kan huilen? Omdat jij mijn moeder bent en ik jouw dochter. En dat zal altijd zo blijven.